22 lip Kurpiowska Puszcza Zielona
Wyznaczony przez dotychczasową literaturę przedmiotu obszar dawnej Puszczy Zielonej leży na północ od środkowej Narwi, od zachodu jest ograniczony rzeką Omulwią, od wschodu Pisą, a od północy byłą granicą Prus Wschodnich. Przez środek obszaru przepływają rzeki Szkwa i Rozoga (źródła rzek kurpiowskich znajdują się na Mazurach). Gleby tego terenu to przeważnie piaski i torfowiska. Żadne inne bogactwa naturalne poza ubogimi pokładami rudy darniowej nie są tu znane.
Obecnie brak tu także zwartych i bardziej rozległych obszarów leśnych; to co pozostało, to przeważnie skupiska drzew i krzewów rozrzucone wśród łąk i pól. Teren ukształtowany jest w formie niecki o wgłębieniu 100-150 m npm., a pasmo okalających ją wzniesień (łuk od strony Mławy, Przasnysza, Chorzel) nie przekracza 150-200 m npm. Bezsporne są powiązania fizjograficzne terenów Puszczy Zielonej z Mazurami.
Teren Puszczy Zielonej nie tworzy obecnie i nigdy w przeszłości nie tworzył wyodrębnionej jednostki administracyjnej czy terytorialnej. Przed rokiem 1795, a więc do rozbiorów Polski, należał do trzech różnych starostw: łomżyńskiego, ostrołęckiego i przasnyskiego. Obecnie 2/3 obszaru Puszczy Zielonej leży w pow. ostrołęckim (woj. warszawskie[1]), a 1/3 w pow. kolneńskim (woj. białostockie[2]). Granica biegnie wzdłuż rzeki Szkwy.
(Jolanta Socha i Andrzej Woźniak, ze wstępu do książki Adama Chętnika „Życie puszczańskie Kurpiów”)
[1] Obecnie mazowieckie
[2] Obecnie podlaskie
No Comments